Αυγουστιάτικο Ταξίδι στην Ηπειρωτική Ελλάδα (1998).

Η διαδρομή

Το σχέδιο είχε ήδη δοκιμαστεί το περσινό καλοκαίρι. Δεκαπενταύγουστο, την εποχή που όλη η Ελλάδα "βουλιάζει" νησιά και βραχονησίδες λιώνοντας από τη ζέστη, εμείς θα εξερευνούσαμε την ηπειρωτική Ελλάδα με μπουφάν και πουλόβερ. Και δεν θα χάναμε και τα μπάνια μας...

Για φέτος το σχέδιο ήταν το εξής:

Λίμνη Πλαστήρα (Καρδίτσα) - Πρέσπες - Πάπιγκο (Ζαγοροχώρια) και όλα αυτά σε οκτώ μέρες - τόσες καταφέραμε να βρούμε.

Συντροφιά μας ένα XT 600 και μια BMW F650 με πλήρη φορτίο (οδηγός και συνεπιβάτης) στην κάθε μία.

Αρχή με χώμα

Εγώ με τη Χρύστη ξεκινήσαμε από Πάτρα και ο Χρήστος με την Κατερίνα από Αθήνα. Η συνάντηση είχε καθοριστεί να γίνει στη Λίμνη Πλαστήρα. Σάββατο πρωί και το Ρίο - Αντίρριο “φορτωμένο”. Προσπερνάμε με προσποιητό χαμόγελο κατανόησης την ουρά των αυτοκινήτων που είχε σχηματιστεί και χωνόμαστε στο πρώτο ferry boat που ήταν έτοιμο για απόπλου. Η γνωστή διαδρομή Αντίρριο - Αγρίνιο με πολύ κυκλοφορία ήταν ιδιαίτερα βαρετή. Στο Αγρίνιο παίρνουμε τον δρόμο για Καρπενήσι, όπου το τοπίο αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον και το XT είναι στο στοιχείο του. Συναντάμε ελάχιστα αυτοκίνητα και κάνουμε την πρώτη στάση στη γέφυρα της τεχνητής Λίμνης των Κρεμαστών για να ξεπιαστούμε και να φωτογραφήσουμε την πράγματι εντυπωσιακή γέφυρα.

Συνέχεια μέχρι τη Δυτική Φραγκίστα όπου πίνουμε καφεδάκι και αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε την διαφορά της θερμοκρασίας: 8 Αυγούστου, 11 η ώρα το πρωί και χρειάζεσαι απαραίτητα μακρυμάνικη ένδυση. Στο σημείο αυτό ξανακοιτάμε τους χάρτες: έχουμε ήδη "διαβάσει" το χάρτη και αποφασίσαμε χωρίς πολλή σκέψη, να ακολουθήσουμε τη διαδρομή που φαίνεται να προχωρά από τη Βίνιανη εντελώς βόρεια και μέσω της Δάφνης (εκεί σταματά η άσφαλτος) να βγάζει πάνω ακριβώς στη Λίμνη Πλαστήρα (Μπελοκομίτη) με ένα συνολικό μήκος γύρω στα 60 χιλιόμετρα. Στο μεταξύ επικοινωνώ με το Χρήστο που μου λέει ότι έχουν ήδη φτάσει μια και ξεκίνησαν πολύ πρωί και με ρωτάει τι ώρα υπολογίζουμε να είμαστε εκεί. "Μην ανησυχείς το πολύ σε δύο ώρες θα είμαστε εκεί" ήταν η αφοπλιστική απάντησή μου. Τι διάολο, σκέφτηκα, 50 χιλιόμετρα είναι...

Ξεκινάμε και πράγματι η (ασφάλτινη) διαδρομή μέχρι τη Δάφνη βγαίνει γρήγορα. Η συνέχεια όμως μας βάζει σε σκέψεις: αρχίζει ένας χωματόδρομος - σπαστήρι που ανεβαίνει ψηλά στα Άγραφα (φτάνει σε υψόμετρο σχεδόν 2.000 μέτρα) και με διασταυρώσεις πολύ περισσότερες απ' όσες σημειώνει ο χάρτη και φυσικά ΟΛΕΣ χωρίς καμιά πινακίδα. Και σε αυτό το δρόμο, το XT με δύο άτομα, φορτωμένο και χωρίς άλλη μηχανή για υποστήριξη δεν φαίνεται να είναι ο καλύτερος συνδυασμός.

Ευτυχώς έχουμε καλή αίσθηση του προσανατολισμού (!) (είπαμε η διαδρομή γενικά πάει Βόρεια) και με τη βοήθεια ακόμα και της πυξίδας (!) χανόμαστε μόνο μια φορά. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δυο παππούδες που εμφανίστηκαν στη μέση του πουθενά μαζεύοντας ρίγανη και αφού μας χαιρέτισαν λέγοντας: "τι κάνετε εδώ πάνω που μόνο λύκοι κυκλοφορούν" μας εξήγησαν πως να συνεχίσουμε το δρόμο μας.

Μετά από πολύ κούραση και 40 περίπου χιλιόμετρα διαδρομής, ο χωματόδρομος γίνεται πιο βατός χωρίς πέτρα και πολλά νεροφαγώματα και αρχίζει να κατεβαίνει προς το χωριό Ελατος.

Έχουν περάσει σχεδόν 3,5 ώρες όταν τελικά με μεγάλη ανακούφιση βλέπουμε τη λίμνη και ανυπομονούμε να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας για να κατέβουμε πια από τη σέλα του XT.

Στη λίμνη Πλαστήρα

Καταλύοντας στον ξενώνα που θα μας φιλοξενούσε, (στο χωριό Πεζούλα) παρατήρησα με έκπληξη μάλλινες κουβέρτες στα κρεβάτια. Δεν έδωσα πολύ σημασία και αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε ξεκινήσαμε για μια βόλτα στο φράγμα. Θα ήταν κοινότυπο να επαναλάβω αυτό που όλοι ξέρουμε: η Ελλάδα έχει πανέμορφα μέρη σε όλο το μήκος και το πλάτος της. Αλλά το συγκεκριμένο είναι πράγματι κάτι διαφορετικό. 9 Αυγούστου, απόγευμα και να ανηφορίζεις δίπλα στη λίμνη ανάμεσα σε βελανιδιές και έλατα, με σύννεφα να βαραίνουν στο βάθος του ορίζοντα πάνω από τον Ταυρωπό και το κρύο να έχει αρχίσει να γίνεται αισθητό, δεν είναι κάτι που το συναντά κανείς εύκολα. Θαυμάσαμε τα χωριά και καθίσαμε για λίγο στο φράγμα, αλλά επιστρέψαμε γρήγορα γιατί δεν ήμασταν ντυμένοι κατάλληλα. Η μέρα μας έκλεισε με καλό φαγητό στο Νεοχώρι (μεγάλη ποικιλία και καλή ποιότητα) που συνοδευόταν από τσίπουρο για να ζεσταθούμε (και κάπου εδώ καταλάβαμε το λόγο ύπαρξης των κουβερτών στα δωμάτια).

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για το γύρο της λίμνης. Εκεί βλέπεις πράγματι ότι "κάτι κινείται" στην περιοχή: Ένας ιππικός όμιλος όπου μπορεί κάποιος να πάρει άλογα για βόλτα, ενοικιαζόμενα ποδήλατα, όμορφες χωμάτινες παραλίμνιες διαδρομές με ειδικά διαμορφωμένους χώρους για πικ νικ, δύο τουλάχιστον πλαζ (!), και τέλος ένα παρατηρητήριο ψηλά σε ένα λόφο, απ' όπου βλέπει κανείς όλη τη λίμνη και όχι μόνο.

Το απόγευμα περιελάμβανε κανό στη λίμνη και την ώρα που προβληματιζόμασταν αν θα κάνουμε και μπάνιο, ξαφνικά σκοτείνιασε ο ουρανός και μια ημίωρη μπόρα μας απέτρεψε από το να δοκιμάσουμε τα νερά της λίμνης. Το βραδινό φαγητό στην Πεζούλα μας πιστοποίησε για μια ακόμα φορά την καλή εντύπωση που είχαμε αποκομίσει, ενώ το μπαράκι λίγο πιο δίπλα (Ταυρωπός) μας φιλοξένησε για την αποφώνηση της ημέρας.

Συνέχεια με Πρέσπες

Τρίτη μέρα ξεκίνημα πρωί-πρωί για Πρέσπες.

Από το Κρυονέρι ακολουθούμε έναν χωματόδρομο (όπως έδειχνε ο χάρτης) για Μουζάκι, ο οποίος όμως αποδεικνύεται άσφαλτος. Περνάμε non-stop από Τρίκαλα και σταματάμε για καφέ στην Καλαμπάκα.

Εκεί συναντάμε πολλούς τουρίστες και ακόμα περισσότερους μοτοσικλετιστές (μεταξύ των οποίων πολλοί ξένοι) που φαίνεται προσελκύονται από την άγρια ομορφιά των Μετεώρων. Συνεχίζουμε περνώντας από Γρεβενά και φτάνοντας μετά από μια μάλλον αδιάφορη διαδρομή, στην όμορφη πόλη της Καστοριάς με τα κεραμοσκέπαστα σπίτια. Στάση για ξεκούραση, φαγητό και καφέ δίπλα στη λίμνη.

Έχει πέσει το απόγευμα, όταν αποφασίζουμε να συνεχίσουμε στο δρόμο που οδηγεί στη Φλώρινα. Αρκετές στροφές στην αρχή αλλά μετά ο δρόμος γίνεται ενδιαφέρων. Σε περίπου 40 χιλιόμετρα, ακολουθούμε τη διασταύρωση αριστερά για Πρέσπες και μετά από λίγο απολαμβάνουμε την πανοραμική άποψη της μικρής και της μεγάλης Πρέσπας. Ο δρόμος μας οδηγεί στο μικρό χωριό των Ψαράδων, χτισμένο δίπλα στη μεγάλη Πρέσπα, όπου καταλύουμε στον ξενώνα του Συνεταιρισμού γυναικών που βρίσκεται απέναντι από το χωριό.

Την άλλη μέρα η βόλτα με τη βάρκα στη μεγάλη Πρέσπα μας πηγαίνει στα "ασκητάρια", μικρά εκκλησάκια που χτίστηκαν από μοναχούς τον 14ο και 15ο αιώνα για να ασκητέψουν και διατηρούνται μέχρι σήμερα μαζί με τις αγιογραφίες που έφτιαξαν πάνω στα βράχια. Στην μικρή Πρέσπα πηγαίνει κανείς με βάρκα στο νησάκι, τον Άγιο Αχίλλειο όπου σώζονται ερείπια του ομώνυμου ναού που χρονολογείται από τον δέκατο μετά Χριστό αιώνα. Στην επιστροφή είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε δεκάδες ερωδιούς, πελεκάνους και λαγγόνες καθώς και ψαράδες να ψαρεύουν με τους παραδοσιακούς τρόπους.

Εκτός από τους Ψαράδες, ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Άγιος Γερμανός με τα όμορφα παραδοσιακά σπίτια του. Στο μέσο της διαδρομής βρίσκεται και η πλαζ της Μεγάλης Πρέσπας, όπου είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο. Το μενού στα εστιατόρια περιλαμβάνει ψάρια της λίμνης (πέστροφες, γριβάδια και τσίρους) ενώ οι ελπίδες μας για παραδοσιακές πίτες που υπόσχονται οι ταμπέλες των εστιατορίων αποδείχτηκαν φρούδες μια και οι μαγαζάτορες απαντούσαν ότι δεν φτιάχνουν πλέον γιατί "ποιος θα τις φάει"!.

Τέλος με Πάπιγκο

Μετά από τρεις μέρες παραμονή στους Ψαράδες ξεκινήσαμε πρωί για την ολοκλήρωση του ταξιδιού - το μεγάλο Παπιγκο στα Ζαγοροχώρια. Προσοχή στα πρωινά ταξίδια στα μέρη αυτά μια και χρειάζεται αρκετά ζεστό ντύσιμο αφού το κρύο το πρωί είναι τσουχτερό. Στάση στην Καστοριά για καφέ και δεξιά στη Νεάπολη με κατεύθυνση Κόνιτσα - Ιωάννινα. Στάση για δεύτερο καφέ στο όμορφο χωριό Μόρφη, όπου το καφενείο αποδεικνύεται self-service. Φτιάχνεις τον καφέ μόνος και απλά πληρώνεις στον υπεύθυνο (ο οποίος χάρη έκανε και ήταν εκεί!).

Συνέχεια και ο δρόμος γίνεται εκπληκτικός, ανεβαίνοντας στην Πίνδο, μέσα σε πανέμορφα έλατα. Μετά από το Πεντάλοφο, ο δρόμος αρχίζει και κατεβαίνει και προχωρά δίπλα στο Σαραντάπορο που την εποχή αυτή δεν έχει και πολύ νερό.

Προσπερνάμε την Κόνιτσα και το γεφύρι του Αώου και σε λίγο συναντάμε αριστερά τη διασταύρωση για Αρίστη - Πάπιγκο. Επιβεβλημένη η στάση στο καφενείο της Αρίστης, κάτω από τον Πλάτανο για γευστικές πίτες και μπύρα. Στη συνέχεια περνάμε το γεφυράκι του Βοϊδομάτη και πιάνουμε τα τελευταία στροφιλίκια που οδηγούν στο μεγάλο Πάπιγκο.

Το χωριό αυτό έχει μια ξεχωριστή ομορφιά (όπως και όλα τα Ζαγόρια). Έχει διατηρηθεί η παραδοσιακή πέτρινη αρχιτεκτονική των σπιτιών και το πλακόστρωτο στους δρόμους. Μαζί με όλα αυτά οι φιλόξενοι μαγαζάτορες (τουριστικά φιλόξενοι, είναι η αλήθεια) σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι τα Ζαγόρια είναι από τα πιο τουριστικά χωριά της ηπειρωτικής Ελλάδας και έχουν πλέον αναπτύξει μια ισορροπημένη τουριστική κουλτούρα.

Από το Πάπιγκο, έχει κανείς τη δυνατότητα να κάνει μια σειρά από εκδρομές - πεζοπορίες ανάλογα με τα κέφια του (και τη φυσική του κατάσταση): καταφύγιο Αστράκας 3 ώρες, Δρακόλιμνες 4 ώρες, Γκαμήλα 7 ώρες, πηγές Βοϊδομάτη δύο ώρες, Μονοδέντρι 7 ώρες. Διαλέγετε και παίρνεται... Μπορεί κανείς σχετικά κοντά να δει ακόμα και στρουθοκαμήλους! Συνιστάται σε όλους η κάθοδος στις πηγές του Βοϊδομάτη με το κρυστάλλινο παγωμένο νερό, όπου γίνεται και το πλέον αξιόπιστο καρδιακό τεστ: αν μπεις μέσα και αντέξεις ένα λεπτό στα κρυσταλλιασμένα νερά, παίρνεις πιστοποιητικό καλής υγείας για τουλάχιστον δύο χρόνια. Σε αντίθετη περίπτωση τελειώνουν μια και καλή τα προβλήματά σου.

Λίγο πιο πάνω οι κολυμπήθρες (οβίρες) - φυσικές λιμνούλες που σχηματίζονται στην κοίτη του ποταμού, χρησιμοποιούνται από τους πιο διστακτικούς για δροσιά στην μεσημεριανή ζέστη.

Οι κορυφές της Αστράκας δεσπόζουν επιβλητικά πάνω από το χωριό και μαγνητίζουν το βλέμμα. Η καλύτερη στιγμή είναι η ώρα που πέφτει ο ήλιος και οι ορεινοί όγκοι χάνονται μέσα στο σκοτάδι που πέφτει σιγά-σιγά. Την ώρα αυτή επιλέγαμε και εμείς για να καθόμαστε στο εστιατόριο της πλατείας και να απολαμβάνουμε το Ζίτσα (γευστικό κρασί της περιοχής) συνοδευόμενο από "μετσοβόνε" και άλλους μεζέδες.

Σε αυτό το εστιατόριο ένα βράδυ γνωρίσαμε και ένα μοναχικό μοτοσικλετιστή, ο οποίος γύριζε για περίπου είκοσι μέρες την ορεινή Μακεδονία, Θεσσαλία και Ήπειρο. Συζητήσαμε για πολύ ώρα και του ευχηθήκαμε καλή συνέχεια.

Για μας αυτό ήταν το τέλος του ταξιδιού που κράτησε οκτώ μέρες. Το άλλο πρωί ξεκινήσαμε για την επιστροφή, αφού δώσαμε υπόσχεση για επανάληψη της καλοκαιρινής ορεινής εκδρομής και του χρόνου το καλοκαίρι.