Εκδρομή στα «Μικρά Βαλκάνια», Ιούνιος 2014
Κείμενο – φωτογραφίες: Αρ. Βαγγελάτος (vagelat@yahoo.gr)
Τρεις μηχανές – τρεις άνθρωποι: Ο Μιχάλης (V-Strom 650), Ο Χρήστος (Tiger 900) και ο υπογράφων (Varadero 1000).
Η διαδρομή μας...
·
7 ημέρες - 6 διανυκτερεύσεις
·
Περίπου 3.300 χλμ.
·
Έξοδα ~ 610 €/άτομο
·
Κράτη που επισκεφτήκαμε: 6 + Ελλάδα
ΜΕΡΟΣ Β’
Τέταρτη μέρα: Μαυροβούνιο – Κροατία - Βοσνία
Ξυπνάμε και ψιλοβρέχει έξω. Φτού. Κατεβαίνουμε για πρωινό και σε λίγο ευτυχώς ο καιρός ανοίγει. Πάμε προς Kotor. Έχουμε ακούσει τόσα πολλά…. Η διαδρομή ευχάριστη, αλλά το Kotor ακόμα πιο καλό. Βγάζουμε τις σχετικές φωτογραφίες και αποφασίσουμε αντί να περάσουμε με το φερυ μποτ απέναντι, να κάνουμε το γύρο του κόλπου. Και η διαδρομή μας αποζημιώνει! Πρόκειται για έναν πολύ κλειστό κόλπο με διάφορα νησάκια στη μέση και γύρω γύρω όμορφα μέρη για ξεκούραση. Εμείς διαλέγουμε το Pacere, ένα όμορφο μέρος κάτω από το δρόμο μπροστά στη θάλασσα. Από κει ξεκινάνε τουριστικά σκάφη που πηγαίνουν σε ένα κοντινό νησάκι με μια εκκλησία και ένα κάστρο πάνω. Ειδυλλιακή τοποθεσία με εκατοντάδες τουρίστες να το επισκέπτονται. Συνεχίζουμε την εκδρομική μας διαδρομή γύρω από τον κόλπο. Έχει πιάσει ζέστη πάλι.
Προχωράμε προς Κροατία, έτσι χωρίς πρόγραμμα. Ένα είναι βέβαιο: ο Μιχάλης και ο Χρήστος θέλουν να επισκεφτούν το Dubrovnik. Εγώ διατηρώ τις επιφυλάξεις μου λόγω καιρού (ζέστης) και πολυκοσμίας. Έτσι οδηγούμε χαλαρά και κάποια στιγμή μπαίνουμε, χωρίς πολλές διατυπώσεις στην Κροατία: τέταρτη χώρα στης διαδρομής μας. Έχουμε ξανάρθει όμως στο παρελθόν. Όμορφη χώρα με μεγάλα και ξακουστά παράλια τις Δαλματικές ακτές. Ακολουθούμε μια παραλιακή διαδρομή σε υψόμετρο όμως. Κάποια στιγμή σταματάμε να θαυμάσουμε τη θέα. Στο βάθος διακρίνεται το Dubrovnik, με τη μεγάλη ιστορία και το ιδιαίτερο σημερινό χρώμα του. Ξανακαβαλάμε και πλησιάζουμε προς την σύγχρονη καστροπολιτεία. Ακολουθούμε τα σήματα, μαζί με εκατοντάδες άλλα οχήματα. Ευτυχώς έχουν δημιουργήσει ένα μονόδρομο απ’ όπου μπαίνει κανείς στην πόλη και στη συνέχειά του βρίσκεται η έξοδός της. Εμείς μπαίνουμε μέσα και παρατάμε τις μηχανές σε μια γωνιά ενός παρκινγκ. Λυπάμαι τους αυτοκινητιστές που ψάχνουν με τις ώρες για μια ελεύθερη θέση.
Παίρνουμε τα μπουφάν και κατεβαίνουμε τα σκαλιά περνώντας κάτω από την πύλη του κάστρου. Δεξιά και αριστερά εστιατόρια και καφέ και άνθρωποι να σε προσκαλούν να καθίσεις. Ένα πολύ τουριστικό μέρος. Και όμορφο συνάμα. Και ζέστη πολλή. Και υγρασία. Και εμείς να ιδρώνουμε, αλλά να κοιτάμε και τις ομορφιές. Κάποια στιγμή λέμε να κάτσουμε για ένα καφέ. Στην κεντρική πλατεία…. Κοιτάω τον κατάλογο: 7 ευρώ ο καπουτσίνο. Πάμε γι άλλα. Αρκετά είδαμε εδώ. Ευτυχώς οι μηχανές και τα πράγματα είναι στην θέση τους. Καβαλάμε και φεύγουμε.
Οδηγούμε βόρεια. Τα μέρη όμορφα και καλοκαιρινά. Στάση για φαγητό. Ευτυχώς παίρνουν ευρώ. Λίγο πιο πάνω ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: Η Βοσνία – Ερζεγοβίνη προβάλει στη θάλασσα για ελάχιστα χιλιόμετρα κόβοντας στα δύο την Κροατία! Περνάμε δύο φυλάκια που οι φύλακες ούτε που ελέγχουν κάτι. Αλλάξαμε κράτος! Και ξανά πάλι μετά από λίγο. Είμαστε πάλι στην Κροατία. Τι περίεργο. Και τώρα πού πάμε? Οι άλλοι θέλουν να πάμε κι άλλο βόρεια… Πόσο όμως; Δεν έχουμε και πολύ χρόνο στη διάθεσή μας. Μόνο επτά μέρες. Η φωνή της λογικής λέει να κατευθυνθούμε ανατολικά ώστε να αρχίσουμε να κλείνουμε τον κύκλο. Έτσι βάζουμε στόχο το Μόσταρ. Ιστορική πόλη της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης.
Παίρνουμε τη διασταύρωση ανατολικά με κατεύθυνση το Μόσταρ. Σε λίγο είμαστε στα σύνορα με την Βοσνία – Ερζεγοβίνη. Και επίσημα πια στην πέμπτη χώρα της εκδρομής. Η είσοδος μάλλον εύκολη. Η φύση αλλάζει. Το πράσινο γίνεται περισσότερο. Ο καιρός κρυώνει και τα χωριά δείχνουν πιο φτωχικά. Όμορφα όμως. Αληθινά! Το Μόσταρ ευτυχώς δεν είναι μακριά. Στην αρχή μοιάζει μια πόλη όπως όλες τις άλλες. Όταν όμως πλησιάζουμε στο κέντρο, βλέπουμε το κουκλίστικο πρόσωπό του. Δεν προλαβαίνουμε να μπούμε μέσα και μας πλησιάζει ένας τύπος ρωτώντας αν θέλουμε δωμάτιο. Όταν μας λέει την τιμή, του λέω ότι θέλουμε κάτι πολύ φθηνότερο. Παίρνει κάνα δυο τηλέφωνα και είμαστε εντάξει. Μας οδηγεί προς το κέντρο. Σε λίγο μας παραλαμβάνει μια κοπέλα γελαστή και ευγενική. Μας οδηγεί σε έναν μικρό ξενώνα (Marshal), με παρκινγκ για τις μηχανές. Έχει ένα δωμάτιο στη σοφίτα τρίκλινο. Λέω ναι χωρίς να το σκεφτώ πολύ. Έχει air-condition λόγω κυρίως της υγρασίας μας. Αφήνουμε τα πράγματα και βουρ για βόλτα. Ακόμα δεν έχει σκοτεινιάσει και το Mostar είναι όμορφο. Περνάμε από το παλιό γεφύρι (στάρι μοστ), σήμα κατατεθέν της περιοχής που γκρεμίστηκε στον πόλεμο το 1993 αλλά ξαναφτιάχτηκε το 2005 και είναι εντυπωσιακό. Εδώ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, είναι εντυπωσιακή η συνύπαρξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Βλέπουμε κοριτσάκια με μαντίλες μαζί με άλλα χωρίς, να συζητούν γελώντας στην πλατεία. Κάνουμε βόλτα και αγοράζουμε όμορφα μαντίλια. Παίρνουμε τυρόπιτες και καθόμαστε για κρασί. Συζητάμε και αφουγκραζόμαστε την ηρεμία της πόλης, παρά το πλήθος τουριστών που κυκλοφορούν. Σηκωνόμαστε να πάμε προς το κέντρο. Έχουμε εντοπίσει ένα μέρος που δείχνει τους αγώνες του μουντιάλ. Σήμερα παίζει η Εθνική με την Κόστα Ρίκα. Θα το δούμε. Καθόμαστε και σε λίγο ακούμε ελληνικά. Ένας ακόμα έλληνας, με το μεξικάνο φίλο του, κάθονται λίγο παραπέρα. Χαιρετιόμαστε και τα λέμε. Μας λέει για ένα υπέροχο μέρος με καταρράκτες που βρίσκεται κοντά. Δεν νομίζω ότι έχουμε χρόνο να πάμε αλλά θα το έχουμε υπόψη. Η εθνική χάνει στα πέναλτι. Όχι και άσχημα. Πάμε για ύπνο. Όμως ο ύπνος σε τρίκλινο με υγρασία και όλους να ροχαλίζουμε, δεν είναι κάτι απλό. Κάνω τον χειρότερο ύπνο της εκδρομής και το ίδιο και οι άλλοι….
Πέμπτη μέρα: Πάμε για Σαράγιεβο
Ξυπνάω από έναν απαίσιο ύπνο. Ευτυχώς το πρωινό μας αποζημιώνει. Στον μικρό κήπο στο πίσω μέρος του ξενώνα, ένα λιτό αλλά εύγευστο και σπιτικό μενού… Πίνουμε πολύ καφέ. Ο καιρός βαρύς. Ευτυχώς δεν βρέχει. Πάμε μια ακόμα βόλτα στο γεφύρι και καθόμαστε για έναν καφέ ακόμα. Συζήτηση για το πού θα τραβήξουμε. «Αφού φτάσαμε ως εδώ δεν πάμε μέχρι το Σαράγιεβο;» Χρόνια την ακούω και τη διαβάζω αυτήν την πόλη. Αν και σε τέτοιες εκδρομές, απεχθάνομαι τις μεγάλες πόλεις (γιατί προσθέτουν πολυπλοκότητα…) δε φέρνω αντίρρηση.
Γυρνάμε στο ξενώνα και ετοιμάζουμε τα πράγματα. Βγαίνουμε από το Mostar. Ο δρόμος «τρέχει» δίπλα στο ποτάμι. Η φύση υπέροχη. Ο καιρός μας τα χαλάει λίγο… κάποια στιγμή βάζουμε και αδιάβροχα. Όμως η μπόρα δεν έρχεται ποτέ, μόνο μια ψιχάλα.
Σε ένα χωριό που συναντάμε, σταματάμε για τυρόπιτα. Είναι το μόνο μέρος στην εκδρομή που δε δέχονται Ευρώ… Ευτυχώς ένας κύριος δίπλα μου αλλάζει το δεκάευρο. Οι Βόσνιοι είναι ζεστοί άνθρωποι. Και διαπιστώνεις παντού αυτή τη συνύπαρξη (η οποία δεν είναι πάντα ειρηνική όπως αποδείχτηκε): σε κάθε χωριό διακρίνουμε ένα χριστιανικό και ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο. Και πάλι στο μυαλό μου έρχεται η ίδια λέξη: η χώρα αυτή δείχνει το αληθινό της πρόσωπο στον επισκέπτη: φτωχή, αγροτική, ζεστή, όμορφη. Χωρίς ακρότητες και ασυναρτησίες… Πιο κάτω σταματάμε για καφέ. Δεν βγαίνουν τα χιλιόμετρα σήμερα. Ευτυχώς το Σαράγιεβο είναι κοντά. Μπαίνουμε στην πόλη. Και τι δε θα ‘δινα να είμαι συνοδηγός: τα μάτια μου ρουφάνε τις εικόνες. Πολυκατοικίες που έχουν μείνει από τον πόλεμο (με εμφανή τα σημάδια) – το ίδιο βλέπεις και σε μερικά σημεία στο Βελιγράδι. Νεολαία πολύχρωμη στους δρόμους. Ζωντάνια και κίνηση. Προχωράμε προς τα κει που φαίνεται να είναι το κέντρο και η παλιά πόλη. Στην εκδρομή αυτή έχουμε έρθει «αρκούντως αδιάβαστοι και χωρίς πρόγραμμα» σκέφτομαι. Έχει τα καλά του αλλά και τα κακά του αυτό. Σταματάμε για να ψάξουμε για κατάλυμα κάπου κοντά στο ποτάμι, στο κέντρο. Πίνουμε καφέ και βάζουμε σε λειτουργία τις ταμπλέτες και ένα χάρτη. Κάνω ένα γύρο και τα ξενοδοχεία είναι πανάκριβα! Απογοήτευση. Μπαίνουμε στο booking και βρίσκουμε ένα ξενοδοχείο λίγο πιο πάνω με κόστος 100€ για δυο δωμάτια. Πάμε γιατί ο καιρός βαραίνει… Είναι σε ένα λόφο δίπλα σε ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο. Αφήνουμε τις μηχανές έξω (!) και καταλύουμε. Λίγο ξεκούραση και έξω πιάνει βροχή δυνατή που θα συνεχίζει μέχρι και αύριο….
Βάζουμε τα αδιάβροχα και βγαίνουμε για βόλτα με τα πόδια στο «μαρτυρικό» Σαράγιεβο. Παίζει η Βοσνία και όλος ο κόσμος είναι στις τηλεοράσεις στα καφέ και σε κάποια μεγάλες οθόνες που έχουν στηθεί σε πλατείες… Είναι ο τελευταίος αγώνας της Βοσνίας (απ ότι μου λέει ο Μιχάλης) και έχουν ήδη αποκλειστεί, παρ’ όλα αυτά όλος ο κόσμος πανηγυρίζει…. Ευτυχώς (γι αυτούς αλλά και για μας) η βροχή κοπάζει για λίγο. Κάνουμε βόλτα στην παλιά πόλη. Είναι όμορφα. Ψάχνουμε για εστιατόριο, αλλά δεν μας κάνει κάτι «κλικ». Εν τω μεταξύ τελειώνει το ποδόσφαιρο και όλοι πλημμυρίζουν τους δρόμους. Και αρχίζει πλέον η βροχή. Η καταρρακτώδης βροχή. Έτσι και εμείς μπαίνουμε εσπευσμένα σε ένα ιταλικό εστιατόριο. Στην αρχή καθόμαστε έξω αλλά μετά μεταφερόμαστε μέσα. Τρώμε και πίνουμε χαλαρά… ο λογαριασμός 75€. Είναι ακριβό το Σαράγιεβο.
Παίρνουμε το δρόμο προς τα πίσω για να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Καληνύχτα – αύριο έχουμε πολύ δρόμο!
Έκτη μέρα: Όμορφη φύση
Σήμερα τουλάχιστον κοιμηθήκαμε ωραία. Κοιτάω έξω. Ευτυχώς δε βρέχει. Παίρνουμε πρωινό και ετοιμαζόμαστε. Ξεκινάμε γύρω στις 10.30. Ξεκινάμε για την επιστροφή! Έχουμε λίγο χαλαρώσει τις προηγούμενες μέρες και ξεχάσει ότι δεν έχουμε παρά δυο μέρες ακόμα: σήμερα και αύριο. Συνεπώς σήμερα πρέπει να βγάλουμε χιλιόμετρα: Πάμε να μπούμε Σερβία και μετά να αρχίσουμε την κάθοδο – και όπου φτάσουμε!
Ακολουθούμε το … ποτάμι. Πάμε ανατολικά. Στο Pale κάνουμε λάθος σε μια διασταύρωση. Το αντιλαμβάνομαι γρήγορα και σταματάμε να συμβουλευτούμε το χάρτη. ΟΚ λάθος, αλλά ο δρόμος δείχνει να βγάζει και από δω. Εν τω μεταξύ είμαστε σε μια καταπληκτική φύση. What the hell – εκδρομή είμαστε, πάμε να εξερευνήσουμε. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το βουνό. Και ο δρόμος να στενεύει. Κάποια στιγμή υπάρχει και ένα αδιέξοδο. Γυρνάμε λίγο πίσω και παίρνουμε τον άλλο δρόμο στην προηγούμενη διασταύρωση. Τέλεια… Γιατί να βάλουμε άγχος στη ζωή μας;; ε… γιατί ο Χρήστος μας λέει πως δεν έχει και πολλή βενζίνη – ε καλά. Τα ξέρουμε αυτά. Συνεχώς το ίδιο πράγμα: φοβάται μη μείνει. Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία και προχωράμε – φυσικά για βενζινάδικο ούτε λόγος εδώ στην ερημιά. Ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε. Και κάποια στιγμή βγαίνουμε σε ένα διάσελο: Υπέροχα. Άλογα βόσκουν ελεύθερα λίγο πιο πάνω, αριστερά στέκει ένα μνημείο από τον τελευταίο πόλεμο, ενώ κάτω μακριά βλέπει κανείς μια απέραντη πεδιάδα. Αναπνέουμε καθαρό αέρα, βγάζουμε φωτογραφίες, τρώμε ξηρούς καρπούς. Ο Μιχάλης τηλεφωνεί. Τον ακούω κάποια στιγμή να λέει: «που είμαστε; ιδέα δεν έχω…». Ελπίζω να μην το λέει σε καμιά μάνα του και πάθει τίποτε η γυναίκα!
Κάποια στιγμή βάζουμε μπρος και προχωράμε. Αρχίζουμε την κατάβαση. Ο δρόμος γίνεται χωματόδρομος. Φαίνεται ότι εδώ πάνω τον «σπάνε» τα χιόνια και ο πάγος το χειμώνα. Ο Χρήστος έρχεται σβηστός – μάλλον έχει δίκιο να ανησυχεί… Ευτυχώς μετά από λίγα χιλιόμετρα ξαναγίνεται άσφαλτος. Μπροστά, στο βάθος διακρίνεται σαν σε καρτ ποστάλ μια πόλη. Εκεί θα βρούμε βενζίνη. Αρκεί να φτάσουμε. Καταβαίνοντας κάποια στιγμή ο Χρήστος μας κάνει νόημα. Χρειάστηκε να βάλει μπρος σε κάποιες ευθείες και τώρα έχει μείνει. Φτού. Βγάζω το σωληνάκι από το ρακορ και βάζω βενζίνη σε ένα μπουκαλάκι και του τη δίνω. Κάτι γίνεται αλλά όχι για πολύ. Φεύγουμε με το Μιχάλη και μπαίνουμε στο Geprozan. Ρωτάω για βενζινάδικο και μου δείχνουν ένα λίγο παρακάτω. Βάζουμε εμείς βενζίνη και γεμίζω και το μπουκαλάκι. Επιστρέφω, το βάζουμε στο Tiger, έρχεται και ο Χρήστος στο βενζινάδικο και βάζει το πολύτιμο υγρό. Όλα καλά.
Προχωράμε πλέον με προσπάθεια για περισσότερα χιλιόμετρα. Η διαδρομή συνεχίζει να είναι πανέμορφη. Απλά είμαστε σε πιο κεντρικό δρόμο και έχει κάποια κίνηση. Έχει περάσει το μεσημέρι και σταματάμε για φαγητό. Συνεννοούμαστε δύσκολα, αλλά τρώμε ωραία ομελέτα. Προχωράμε και περνάμε κάποια υποτυπώδη σύνορα με την Σερβία, με ελάχιστο έλεγχο. Ευτυχώς γιατί είδα κάποια φορτηγά σταματημένα και το μυαλό μου πήγε σε καθυστέρηση… Είμαστε πλέον στην γνωστή μας Σερβία την έκτη χώρα της εκδρομής. Είμαστε όμως και σε «mode» γρήγορης επιστροφής. Πρέπει να πιάσουμε τον Α1 που κατεβαίνει για Ελλάδα. Που είναι; οέο; Τελικά τον βρίσκουμε! Σταματάμε για βενζίνη σε ένα Gazprom. Καφεδάκι και on the road again. Έχει πιάσει η νύχτα. Κάποια στιγμή τελειώνει ο Α1. Κόλαση! Τα φορτηγά τρέχουν χωρίς αύριο. Η μια λωρίδα ανά κατεύθυνση σου δημιουργεί ανασφάλεια. Άγχος. Περνάμε (κακώς) κάποια motel που υπάρχουν στο δρόμο. Εν τω μεταξύ τα έργα πολλά. Προφανώς προσπαθούν να ολοκληρώσουν το δρόμο μέχρι την ΠΓΔΜ. Σε κάποια σημεία είναι πραγματικά κόλαση. Τελικά έχει πάει αργά, κάποιο motel που είχαμε σκοπό να μείνουμε είναι κλειστό, τίποτε άλλο δε βλέπουμε και αποφασίζουμε να μπούμε στη Βράνια (Vranje). Πράγματι μπαίνουμε και προχωράμε προς το κέντρο. Σταματάμε σε δυο – τρία ξενοδοχεία. Τίποτε (!). Βρίσκουμε το κέντρο. Αν και η ώρα κοντεύει δώδεκα, κόσμος πολύς στα μπαρ. Καλοκαίρι είναι! Ρωτάμε σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο – φαίνεται σκοτεινό. Ο τύπος – νυσταγμένος – μου λέει: είναι ακριβό αυτό! Πήγαινε εκεί, έχει. Ξανά πίσω κοντά στην εθνική. Ένα motel. Έχει δωμάτιο, αλλά όχι φαγητό! Δεν μένω με τίποτε εδώ. Έχουμε πλέον κουραστεί. Ξέρω τη συνταγή… Πάμε πάλι κέντρο. Ας κάτσουμε να φάμε προτείνω. Καθόμαστε σε μια ψησταριά. Περιμένετε τώρα εδώ τους λέω και έρχομαι. Ξεκινάω με τα πόδια. Ρωτάω στο δρόμο τους περαστικούς. Μια κοπέλα νομίζει ότι της κάνω καμάκι… τέτοια ώρα… Σταματάνε δυο παιδιά – τρίτης Λυκείου! Τους εξηγώ ότι ψάχνω δωμάτιο. Με παίρνουν «από το χέρι». Πάμε σε ένα δεν έχει δωμάτια ελεύθερα. Πάμε σε δεύτερο. Είναι ένα περίεργο πράγμα που δεν θα έλεγα με τίποτε ότι είναι ξενοδοχείο. Εν τέλει εκεί έχει. Του λέω ότι επιστρέφουμε σε καμιά ώρα. ΟΚ μου λέει, εδώ θα είμαι. Ευχαριστώ από καρδίας τα παιδιά. Ήταν ευγενικά και έξυπνα! Μπράβο τους. Επιστρέφω πίσω. Απάνω που έρχεται το φαγητό. Τους λέω ότι έχουμε βρει κατάλυμα και όλα καλά. Τρώμε και πίνουμε μπύρες: 13€. Έτσι μάλιστα. Παίρνουμε τις μηχανές και πάμε για το ξενοδοχείο. Μπερδεύομαι λίγο αλλά το βρίσκουμε. 70€ για όλους. Πάλι καλά. Είναι ένα μεγάλο δωμάτιο που μας χωράει άνετα. Καληνύχτα….
Έβδομη μέρα: Επιστροφή στα πάτρια εδάφη
Ξυπνάμε από τη βροχή! Παίρνουμε πρωινό και ο καιρός ανοίγει. Για δεύτερη φορά μετά το Σαράγιεβο είμαστε τυχεροί: όλη νύχτα έβρεχε αλλά τώρα ο καιρός ανοίγει. Ετοιμαζόμαστε. Κάνει κρύο! Βλέπουμε και τη Βράνια με φως. Είναι χτισμένη σε ένα λόφο. Όχι κάτι ιδιαίτερο.
Πιάνουμε την εθνική προς ΠΓΔΜ. Σε λίγο σταματάμε για βενζίνη, Να τελειώσουμε και κάποια σέρβικα δηνάρια που έχει ο Χρήστος.
Τα σύνορα με την ΠΓΔΜ τα περνάμε εύκολα. Σε λίγο βλέπουμε (για πρώτη φορά στην εκδρομή….) διόδια. Δεν έχουμε ντόπια χρήματα και ο ευγενικός υπάλληλος μας λέει αν έχουμε 5άευρω. Ούτε τέτοιο έχουμε. Τελικά μας αλλάζει 50άευρω. Ο τύπος πίσω μας – Έλληνας – με την GS έρχεται από Βόρειο Ακρωτήρι… Ο Μιχάλης φωνάζει πότε θα πάμε – το έχουμε χρόνια στα σχέδια – ίσως να μείνει έτσι! Συνεχίζουμε και λέμε να κάνουμε στάση στο SKOBI – γνωστή στάση από παλιά. Έχει κλείσει! Στάση σε βενζινάδικο για καφέ. Ο Μιχάλης μιλάει δυο ώρες στο τηλέφωνο. Πρέπει να κάνει τη δουλειά του. Εμείς κάνουμε υπομονή. Είναι φανερό ότι επιστρέφουμε….
Ξεκινάμε και πάλι. Ζέστη. Ο δρόμος γίνεται μονής λωρίδας και προχωράει δίπλα στον Βαρδάρη. Όμορφα. Προσέχουμε για μπλόκα. Ευτυχώς όλα πάνε καλά. Και άλλα διόδια. Ενώ πληρώνουμε δυο γερμανοί μοτο-εκδρομείς περνάνε αέρα. «Δεν πληρώνω» και αυτοί.
Συνεχίζουμε και ξαφνικά βρισκόμαστε στα σύνορα με την Ελλάδα. Ανακούφιση αλλά και απογοήτευση. Φτάσαμε Ελλάδα, αλλά τέλειωσε και η εκδρομή. Περνάμε το φυλάκιο των Σκοπιανών και οι Έλληνες μας κάνουν νόημα «περάστε». Μπαίνουμε στην Ελλάδα. Προχωράμε για Θεσσαλονίκη. Ο Μιχάλης μας χαιρετά γιατί θα πάρει το δρόμο για Ηγουμενίτσα. Εμείς συνεχίσουμε προς τα κάτω. Στα πρώτα διόδια μας λένε «περάστε» . Είχα καιρό να το δω αυτό. Συνεχίζουμε. Στάση στον Κορινό. Ξεκούραση. Συζήτηση με συνάδελφο γραφικό μοτοσικλετιστή. Έχει πάει σε όλες της πανελλήνιες. Με παπί! Χαράς στο κουράγιο του.
Συνεχίσουμε. Τέμπη – ξαναγεμίζουμε. Μετά τη Λαμία αρχίζει και σουρουπώνει και είναι υπέροχα. Μια μικρή φωτιά στην άκρη του δρόμου. Στα διόδια μας ρωτάνε σε ποιο σημείο ήταν και τους εξηγώ.
Τελευταία διόδια. Χαιρετιόμαστε με το Χρήστο. Και του χρόνου. Όλα καλά!